Κανένα Ευαγγέλιο δεν αναφέρει "Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα"
Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα δεν συμπεριλαμβάνονταν στα Ευαγγέλια ή στη Βίβλο. Υπήρχε μόνο μία γενική περιγραφή αρνητικών συμπεριφορών όπως «μια γλώσσα που ψεύδεται, χέρια που χύνουν αθώο αίμα και μια καρδιά που συνωμοτεί».
Στην «Επιστολή προς τους Γαλάτες», ο Απόστολος Παύλος κατονομάζει αμαρτίες όπως η μοιχεία, η βρωμιά, η λαγνεία, η ειδωλολατρία, η μαγεία, η λιποταξία, οι αιρέσεις, η ζήλια και το μεθύσι, χωρίς όμως να τα χαρακτηρίζει ως «θανάσιμα αμαρτήματα».
Η «λίστα» των αμαρτημάτων δημιουργήθηκε αργότερα, από τους πρώτους Χριστιανούς μελετητές για να ξεκαθαρίσουν στους πιστούς ποιοι ήταν οι ηθικοί κανόνες της θρησκείας.
Πρώτος ο μοναχός του 4ου αιώνα, ο Ευάγριος απ’ τον Πόντο, συνέθεσε στα ελληνικά μία λίστα με θανάσιμα αμαρτήματα, που όμως αριθμούσαν οχτώ. Ήταν τα εξής:
1) Γαστριμαργία
2) Πορνεία
3) Φιλαργυρία
4) Υπερηφάνια
5) Λύπη
6) Οργή
7) Κενοδοξία
Ακηδία.
Τον 6ο αιώνα, ο Πάπας Γρηγόριος Α’, γνωστός και ως «Μέγας», επισημοποίησε τη λίστα. Μείωσε τα αμαρτήματα σε επτά, ενώνοντας την κενοδοξία με την περηφάνια και την ακηδία με τη λύπη, σχηματίζοντας το αμάρτημα της οκνηρίας. Πρόσθεσε τη ζηλοφθονία και διέταξε τα αμαρτήματα ανάλογα με τη σημασία τους. Χειρότερο θεωρούσε την αλαζονεία, την οποία όριζε ως τη ρίζα όλων των κακών.
Ακολουθούσε η ζηλοφθονία, η οργή, η οκνηρία, η απληστία, η λαιμαργία και τέλος, η λαγνεία.
Οι αρετές
Εκτός από τα αμαρτήματα, οι θεολόγοι συνέταξαν και τη λίστα των επτά αρετών, που εξασφάλιζαν μία θέση στον Παράδεισο για τον πιστό:
1) ταπείνωση
2) ελεημοσύνη
3) σωφροσύνη
4) νηστεία
5) αγάπη
6) μακροθυμία
7) προσευχή
Τα θανάσιμα αμαρτήματα στην τέχνη
Τον 14ο αιώνα, ο Ιταλός ποιητής Δάντης Αλιγκέρι περιέγραψε την κόλαση στο έργο του, «Θεία Κωμωδία», όπου κάθε αμάρτημα τιμωρούνταν διαφορετικά.
Οι χαρακτήρες του Τζέφρι Τσόσερ στις «Ιστορίες του Κάντερμπουρι», που έγραψε τον 14ο αιώνα, συμβόλιζαν κι ένα διαφορετικό αμάρτημα.
Εμφανίζονται πάλι στο έργο του 16ου αιώνα, «Η τραγική ιστορία του δόκτορα Φάουστους» του Κρίστοφερ Μάρλοου, όπου ο κεντρικός χαρακτήρας κάνει συμφωνία με τον διάβολο. Μία από τις γνωστότερες απεικονίσεις της κόλασης και των αμαρτημάτων έδωσε ο ζωγράφος Ιερώνυμος Μπος στον πίνακα «Ο Κήπος των Επίγειων Απολαύσεων», στις αρχές του 16ου αιώνα.
Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα δεν συμπεριλαμβάνονταν στα Ευαγγέλια ή στη Βίβλο. Υπήρχε μόνο μία γενική περιγραφή αρνητικών συμπεριφορών όπως «μια γλώσσα που ψεύδεται, χέρια που χύνουν αθώο αίμα και μια καρδιά που συνωμοτεί».
Στην «Επιστολή προς τους Γαλάτες», ο Απόστολος Παύλος κατονομάζει αμαρτίες όπως η μοιχεία, η βρωμιά, η λαγνεία, η ειδωλολατρία, η μαγεία, η λιποταξία, οι αιρέσεις, η ζήλια και το μεθύσι, χωρίς όμως να τα χαρακτηρίζει ως «θανάσιμα αμαρτήματα».
Η «λίστα» των αμαρτημάτων δημιουργήθηκε αργότερα, από τους πρώτους Χριστιανούς μελετητές για να ξεκαθαρίσουν στους πιστούς ποιοι ήταν οι ηθικοί κανόνες της θρησκείας.
Πρώτος ο μοναχός του 4ου αιώνα, ο Ευάγριος απ’ τον Πόντο, συνέθεσε στα ελληνικά μία λίστα με θανάσιμα αμαρτήματα, που όμως αριθμούσαν οχτώ. Ήταν τα εξής:
1) Γαστριμαργία
2) Πορνεία
3) Φιλαργυρία
4) Υπερηφάνια
5) Λύπη
6) Οργή
7) Κενοδοξία
Ακηδία.Τον 6ο αιώνα, ο Πάπας Γρηγόριος Α’, γνωστός και ως «Μέγας», επισημοποίησε τη λίστα. Μείωσε τα αμαρτήματα σε επτά, ενώνοντας την κενοδοξία με την περηφάνια και την ακηδία με τη λύπη, σχηματίζοντας το αμάρτημα της οκνηρίας. Πρόσθεσε τη ζηλοφθονία και διέταξε τα αμαρτήματα ανάλογα με τη σημασία τους. Χειρότερο θεωρούσε την αλαζονεία, την οποία όριζε ως τη ρίζα όλων των κακών.
Ακολουθούσε η ζηλοφθονία, η οργή, η οκνηρία, η απληστία, η λαιμαργία και τέλος, η λαγνεία.
Οι αρετές
Εκτός από τα αμαρτήματα, οι θεολόγοι συνέταξαν και τη λίστα των επτά αρετών, που εξασφάλιζαν μία θέση στον Παράδεισο για τον πιστό:
1) ταπείνωση
2) ελεημοσύνη
3) σωφροσύνη
4) νηστεία
5) αγάπη
6) μακροθυμία
7) προσευχή
Τα θανάσιμα αμαρτήματα στην τέχνη
Τον 14ο αιώνα, ο Ιταλός ποιητής Δάντης Αλιγκέρι περιέγραψε την κόλαση στο έργο του, «Θεία Κωμωδία», όπου κάθε αμάρτημα τιμωρούνταν διαφορετικά.
Οι χαρακτήρες του Τζέφρι Τσόσερ στις «Ιστορίες του Κάντερμπουρι», που έγραψε τον 14ο αιώνα, συμβόλιζαν κι ένα διαφορετικό αμάρτημα.
Εμφανίζονται πάλι στο έργο του 16ου αιώνα, «Η τραγική ιστορία του δόκτορα Φάουστους» του Κρίστοφερ Μάρλοου, όπου ο κεντρικός χαρακτήρας κάνει συμφωνία με τον διάβολο. Μία από τις γνωστότερες απεικονίσεις της κόλασης και των αμαρτημάτων έδωσε ο ζωγράφος Ιερώνυμος Μπος στον πίνακα «Ο Κήπος των Επίγειων Απολαύσεων», στις αρχές του 16ου αιώνα.
