Η οριοθέτηση των παιδιών:
ένα θέμα που απασχολεί καθημερινά τους γονείς
Το ζήτημα της οριοθέτησης απασχολεί καθημερινά τους γονείς, και συνήθως αφορά όλες τις ηλικίες των παιδιών. Από την προσχολική, τη σχολική, μέχρι και την εφηβική ηλικία, τα κεντρικά σημεία της οριοθέτησης παραμένουν κοινά: τα παιδιά χρειάζεται να μάθουν να ακολουθούν κανόνες, να τηρούν όρια και να ελέγχουν τη συμπεριφορά τους, ώστε να συμβιώνουν ικανοποιητικά με το περιβάλλον τους και να προστατεύουν τον εαυτό τους.
Όλοι θα συμφωνούσαν λοιπόν ότι τα όρια είναι πολύ σημαντικά για την ομαλή ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών. Και φυσικά το επόμενο ερώτημα θα ήταν ποιες είναι οι κατάλληλες τεχνικές, ώστε οι γονείς να είναι σε θέση να οριοθετούν με επιτυχία τα παιδιά τους.
Πριν γίνει ωστόσο αναφορά σε συγκεκριμένες δεξιότητες, είναι κάποια θέματα που πρέπει να ληφθούν υπόψη. Όταν σε μια οικογένεια υπάρχουν σοβαρές δυσκολίες με τα όρια των παιδιών, καλό θα ήταν να σκεφτούμε πώς είναι οι σχέσεις των ανθρώπων μέσα στην οικογένεια αυτή. Αν για παράδειγμα οι γονείς έχουν κακή επικοινωνία με τα παιδιά, ή και μεταξύ τους, αν υπάρχει απόσταση και συμβαίνουν συχνά συγκρούσεις, τότε είναι πολύ πιθανό η οριοθέτηση να συναντά σοβαρές δυσκολίες. Στην περίπτωση αυτή προφανώς το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στο ότι οι γονείς δεν ξέρουν πώς να βάλουν όρια στα παιδιά τους, αλλά στο ότι η σχέση τους δεν ευνοεί την τήρηση των ορίων. Ο καλύτερος τρόπος για να εκφράσει ένα παιδί τη δυσαρέσκειά του με τους μεγάλους είναι να προσπαθεί συνεχώς να παραβιάζει τα όρια που του τίθενται.
Συχνά όμως οι δυσκολίες στην οριοθέτηση έχουν να κάνουν και με τον τρόπο που οι γονείς ορίζουν, διατυπώνουν και επικοινωνούν τα όρια στα παιδιά τους. Για την περίπτωση αυτή χρειάζεται να έχουμε υπόψη τα εξής σημεία:
• Τα όρια δεν είναι ίδια για όλους, είναι διαφορετικά για κάθε παιδί και για κάθε γονέα.
• Τα όρια πρέπει να συμβαδίζουν με την εξέλιξη του παιδιού και να προσαρμόζονται στα χαρακτηριστικά της ηλικίας του.
• Δώστε χρόνο και χώρο στην οριοθέτηση, μην κάνετε και άλλα πράγματα μαζί!
• Τα παιδιά δέχονται τα όρια μόνο όταν είναι σαφή και αναγνωρίσιμα.
• Κατά την οριοθέτηση είναι σημαντική η επαφή με το παιδί: χαμηλώστε ώστε να έρθετε στο ύψος του, κοιτάξτε το στα μάτια, αγγίξτε το ώστε να εισπράξει τη σοβαρότητα όσων λέτε.
• Τα όρια είναι για να ξεπερνιούνται! Μεγαλώνω σημαίνει ξεπερνάω τα όριά μου και πάω για άλλα!
• Μια μόνιμα αρνητική συμπεριφορά του παιδιού είναι πιθανό να μας δίνει "σήμα" ότι τα όρια που του έχουμε θέσει είναι πολύ στενά και ασφυκτικά.
• Απαραίτητη προϋπόθεση για να βάλουμε όρια στους άλλους είναι να βάλουμε καταρχήν όρια στον εαυτό μας.
• Είναι συνήθως πιο εύκολο να το καταλάβουμε όταν τα παιδιά παραβιάζουν τα δικά μας όρια, παρά όταν εμείς παραβιάζουμε τα όρια των παιδιών μας.
• Προσέξτε κατά την οριοθέτηση να συμφωνεί το περιεχόμενο όσων λέτε με την έκφραση και τη στάση του σώματός σας.
• Δεν είναι όλα τα θέματα το ίδιο σημαντικά: ξεχωρίστε ποια επιδέχονται διαπραγμάτευση και ποια όχι.
• Μιλήστε για τον εαυτό σας, τις προσωπικές σας δυσκολίες και τα συναισθήματα. Βοηθάει στο να θέσετε με ευκρίνεια τα δικά σας όρια και να αποφύγετε άγονες αντιπαραθέσεις με το παιδί.
• Θέστε τα όριά σας εξαρχής και μείνετε πιστοί σε αυτά. Αποφύγετε τη σωματική επαφή με το παιδί όταν η ένταση έχει ήδη κλιμακωθεί, είναι εύκολο να μετατραπεί σε χειροδικία.
• Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ, επιλέξτε μεθόδους άμεσης αποσυμπίεσης: ένα κάθετο όχι, η απομάκρυνση από το πεδίο μάχης, το χιούμορ, μπορεί να βοηθήσουν στο να δώσετε σε εσάς και στο παιδί σας λίγο αέρα. Επανέλθετε αργότερα και συζητήστε τι έγινε, καθώς και εναλλακτικούς τρόπους αντίδρασης.
Πιθανόν όλα τα παραπάνω να ακούγονται δύσκολα και περίπλοκα στην εφαρμογή τους. Καλό θα ήταν να μην ξεχνάτε ότι κάθε κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του. Εμπιστευτείτε το αισθητήριο και το ένστικτο που μόνο εσείς σα γονείς διαθέτετε σε σχέση με τα παιδιά σας. Μόνο με τη μέθοδο της δοκιμής και του λάθους μπορείτε να καταλήξετε στις καλύτερες μεθόδους.
ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ
Μαίρη Δήμου Γρηγορίου, Κλινικός Ψυχολόγος,
Τι σημαίνει «οριοθέτηση της συμπεριφοράς» του παιδιού;
Για την υγιή ψυχοσωματική ανάπτυξη του παιδιού μας, πέρα από την αγάπη και τη στοργή μας, χρειάζεται να θέσουμε κάποια όρια, κάποιους κανόνες στη συμπεριφορά του. Οι κανόνες αυτοί μπορεί να σχετίζονται με θέματα που σχετίζονται με τον ύπνο, τη διατροφή, τα παιχνίδια, τις εξόδους, το ντύσιμο, τη μελέτη, τις αγορές, την τηλεόραση, τις σχέσεις με τους άλλους, την αρνητική συμπεριφορά κ.λ.π.
Γιατί τα όρια είναι απαραίτητα;
Το παιδί χωρίς όρια νιώθει δυστυχισμένο, αποθαρρυμένο, ανασφαλές και συχνά εκδηλώνει προβλήματα στη συμπεριφορά του. Η συνέπεια και η σταθερότητα στην εφαρμογή των κανόνων αυτών, αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για την ολοκληρωμένη και υγιή ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού, καθώς και την ομαλή λειτουργία ολόκληρου του οικογενειακού συστήματος.
Σε ποια ηλικία αρχίζει η οριοθέτηση της συμπεριφοράς του παιδιού;
Όσο πιο νωρίς, τόσο το καλύτερο! Αν από τη νηπιακή ηλικία το παιδί μας μάθει να ελέγχει τη συμπεριφορά του, να δέχεται κανόνες, να εκφράζει με υγιή τρόπο τα συναισθήματα του και να γίνεται υπεύθυνο, τότε μεγαλώνοντας θα μπορέσει να αποφύγει κινδύνους, να αναπτύξει το δυναμικό του και να είναι ευτυχισμένο.
Με άλλα λόγια, το παιδί που μεγαλώνει σε ένα σταθερό περιβάλλον, με ξεκάθαρα και σαφή όρια στη συμπεριφορά του έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να έχει καλή σχολική επίδοση, αλλά και καλές κοινωνικές δεξιότητες, να μπορεί να είναι υπεύθυνο και να επιλύει προβλήματα, να μπορεί να διεκδικεί τα δικαιώματα του και να προστατεύει τον εαυτό του, να μπορεί να ξέρει τι νιώθει και τι θέλει και να μπορεί να το εκφράσει και πάνω από όλα έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να είναι χαρούμενο και ικανοποιημένο
Πώς θέτουμε όρια στο παιδί μας;
Πριν επιχειρήσουμε να θέσουμε όρια στη συμπεριφορά του παιδιού μας χρειάζεται να υιοθετήσουμε ένα νέο ολοκληρωμένο σύστημα διαπαιδαγώγησης του παιδιού μας:
-μια νέα γονική στάση
-ένα νέο τρόπο επικοινωνίας
-ένα νέο τρόπο αντιμετώπισης της αρνητικής συμπεριφοράς
Ποια γονική στάση θεωρείται κατάλληλη;
Μια υπεύθυνη στάση από τον γονιό χαρακτηρίζεται από:
αποδοχή (αντί της ψυχολογικής απόρριψης του παιδιού μας)
συνέπεια (αντί της ασυνέπειας των λόγων και των πράξεων στη συμπεριφορά του γονιού)
όρια συμπεριφοράς (αντί της υποχωρητικότητας ή της αυταρχικότητας του γονιού)
συναισθηματική αγωγή (αντί της υπερπροστασίας ή της αδιαφορίας του γονιού)
Πώς θα επικοινωνήσουμε αποτελεσματικά με το παιδί μας;
Εκπέμπουμε ξεκάθαρο μήνυμα: Προσπαθούμε να υπάρχει συμφωνία ανάμεσα στα λόγια μας και στη γλώσσα του σώματος μας (ύφος, τόνος, βλέμμα…)
Αρχή του «Εδώ και Τώρα»: η επικοινωνία πρέπει να είναι παρούσα και συγκεκριμένη, χωρίς αναφορές στο παρελθόν («…και την περασμένη φορά τα ίδια έκανες!»), χωρίς προφητείες για το μέλλον («…ποτέ δεν θα αλλάξεις!») και χωρίς γενικεύσεις (πάντα, ποτέ, όλοι, κανένας…)
Θετικός τρόπος έκφρασης μηνύματος («Συγκεντρώσου!» και όχι «Μην είσαι αφηρημένος!»
Ανοιχτές ερωτήσεις και απαντήσεις (τι, πώς…)
Αποφυγή των αρνητικών ρόλων: δε διατάζουμε, δεν ηθικολογούμε, δεν «τα ξέρουμε όλα», δεν παρακαλούμε, δεν αλλάζουμε θέμα, δε δωροδοκούμε…
Αντανακλαστική Ακοή («Καθρέφτισμα»): Πριν βιαστούμε να κρίνουμε, να συμβουλέψουμε, να τιμωρήσουμε το παιδί μας, ας μπούμε πρώτα στον κόσμο του και ας του παρέχουμε ένα είδος καθρέφτη, στον οποίο μπορεί να δει τον εαυτό του.
Τι είναι το «Καθρέφτισμα»;
· Προσπαθούμε να κατανοήσουμε αυτά που λέει, αυτά που νιώθει και αυτά που θέλει να πει το παιδί μας και ύστερα να του πούμε με ενσυναίσθηση αυτό που καταλάβαμε, χωρίς κριτική ή συμβουλές, χωρίς να παίρνουμε θέση και χωρίς να σερβίρουμε έτοιμες λύσεις.
Γιατί ο τρόπος επικοινωνίας μας με το παιδί σχετίζεται με τη συμπεριφορά του;
· Επειδή η επικοινωνία απευθύνεται πρώτα απ’ όλα στην αυτοεκτίμηση του παιδιού και στόχο πρέπει να έχει να την ανεβάζει και όχι να την μειώνει. Ας μη ξεχνάμε πως πίσω από κάθε παιδί με αρνητική συμπεριφορά κρύβεται ένα παιδί με ευάλωτη αυτοεκτίμηση.
Τι είναι η αυτοεκτίμηση;
· Αυτό που σκέφτεται και νιώθει το παιδί για τον εαυτό του, ο τρόπος που συμπεριφέρεται στον εαυτό του ορίζουν αυτό που ονομάζουμε αυτοεκτίμηση. Η αυτοεκτίμησή μας καθορίζει και τον τρόπο αντίληψης και αντιμετώπισης των άλλων ανθρώπων γύρω μας.
Προηγουμένως αναφέρθηκε η ανάγκη άσκησης συναισθηματικής αγωγής από το γονιό. Τι ακριβώς είναι αυτό;
· Σε βασικές γραμμές, ο γονιός που ασκεί συναισθηματική αγωγή αποδέχεται όλα τα συναισθήματα του παιδιού του αλλά όχι όλες τις συμπεριφορές, θέτει όρια στην αρνητική συμπεριφορά του παιδιού και το μαθαίνει πώς να χειρίζεται τα συναισθήματά του και να λύνει συγκρούσεις και προβλήματα.
Μπορούμε να ασκούμε συναισθηματική αγωγή και ταυτόχρονα να χρησιμοποιούμε την τιμωρία;
· Αντί της τιμωρίας, προτείνεται μια άλλη μέθοδος, που αναπτύσσει την υπευθυνότητα στο παιδί και το καθιστά υπεύθυνο για τη συμπεριφορά του, χωρίς να μειώνει την αυτοεκτίμηση του. Η μέθοδος αυτή, που είναι και η κύρια μέθοδος οριοθέτησης και αντιμετώπισης της αρνητικής συμπεριφοράς του παιδιού, ονομάζεται «Λογικές Συνέπειες».
Τι είναι η μέθοδος «Λογικές Συνέπειες»;
Σε ένα θετικό, συναισθηματικό κλίμα, δίνουμε στο παιδί επιλογές για να αποφασίσει, προειδοποιώντας το για τις λογικές συνέπειες που θα ακολουθήσουν, και το αφήνουμε να υποστεί τις συνέπειες της επιλογής του για τη συγκεκριμένη μέρα. Την επόμενη φορά, το παιδί έχει τη δυνατότητα να ξαναποφασίσει… Το παιδί μαθαίνει να γίνεται υπεύθυνο, αφού μαθαίνει να επιλέγει και να δέχεται τη σχέση πράξης και συνέπειας. Η μέθοδος αυτή προϋποθέτει λιγότερα λόγια και περισσότερες πράξεις, θετική πρόθεση και όχι εκδικητικότητα, συνέπεια και σταθερότητα. Οι συνέπειες θα πρέπει να σχετίζονται λογικά με τις πράξεις του παιδιού και κατά την εφαρμογή τους θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε και τη μέθοδο του καθρεφτίσματος που αναφέραμε πιο πάνω. Για παράδειγμα:
«Μπορείς να έρθεις μέχρι τις 4.00 στο σπίτι, ή μπορείς να αργήσεις…εσύ αποφασίζεις! Αν έρθεις στην ώρα σου, θα μπορείς και αύριο να βγεις να παίξεις με τους φίλους σου. Αν αργήσεις, σημαίνει ότι διαλέγεις να μην παίξεις αύριο με τους φίλους σου…» Αν το παιδί επιλέξει να αργήσει, το αφήνουμε να υποστεί τις συνέπειες της επιλογής του την επομένη:
«Ξέρω ότι θέλεις να πας να παίξεις… Καταλαβαίνω ότι είσαι θυμωμένος μαζί μου, αλλά εσύ το διάλεξες αυτό… Αύριο θα έχεις τη ευκαιρία να ξαναεπιλέξεις…»
Τι άλλο πρέπει να γνωρίζουμε για τη οριοθέτηση της συμπεριφοράς του παιδιού μας;
Στη θέσπιση ορίων στο παιδί, αναγνωρίζουμε το συναίσθημα πίσω από την αρνητική του συμπεριφορά, βοηθούμε το παιδί να το κατονομάσει και εξηγούμε γιατί ορισμένες συμπεριφορές είναι ανάρμοστες. Στη συνέχεια το καθοδηγούμε, ώστε να βρει πιο κατάλληλους τρόπους να χειριστεί τα συναισθήματά του και να ελέγξει τη συμπεριφορά του.
Πού εφαρμόζεται η μέθοδος αυτή;
Σχεδόν παντού! Στη συμπεριφορά του παιδιού στην υπεραγορά ή σε μια επίσκεψη, στις άσχημες λέξεις ή στην επιθετικότητα, στις ιδιοτροπίες και τα πείσματα κ.λ.π. Σίγουρα δε θα εφαρμοστεί σε περιπτώσεις όπου υπάρχουν άλλα σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα στο παιδί, όπως π.χ. φοβίες ή άλλες καταστάσεις εκτός του ελέγχου του παιδιού. Σε αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει να ζητηθεί η βοήθεια του Ειδικού για την αντιμετώπισή τους.
Υπάρχει κάποια «μαγική συνταγή» διαπαιδαγώγησης;
Θα πρέπει να θυμόμαστε πως το παιδί μαθαίνει από αυτό που κάνουμε και όχι από αυτό που τού λέμε. Το προσωπικό μας παράδειγμα αποτελεί «μοντέλο» προς μίμηση για το παιδί. Για παράδειγμα, τι κάνουμε εμείς οι γονείς όταν είμαστε θυμωμένοι, αγχωμένοι, απογοητευμένοι, όταν δε γίνεται το δικό μας κ.λ.π., κ.λ.π.
Καλή αυτοκριτική και καλή εξάσκηση! Τέλειοι γονείς δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και τέλεια παιδιά…
ΤΑ ΟΡΙΑ ΣΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
Σκοπός αυτού του φυλλαδίου είναι να συμβουλεύσει τους γονείς που πιθανόν αντιμετωπίζουν προβλήματα πειθαρχίας των παιδιών τους προτείνοντας πρακτικές μεθόδους και βοηθώντας τους να μην είναι ούτε πολύ ανεκτικοί ούτε πολύ περιοριστικοί και αυστηροί.
Η οριοθέτηση της συμπεριφοράς είναι αυτό που βοηθά το παιδί να κατανοήσει τους κανόνες και τις προσδοκίες των γονέων του. Τα όρια που τίθενται στη συμπεριφορά καθορίζουν επίσης την ισορροπία της δύναμης και της εξουσίας στις οικογενειακές σχέσεις και συνιστούν ένα ουσιώδες στοιχείο στην ανατροφή των παιδιών.
Πολλές μελέτες αναφέρουν ότι όταν οι γονείς θέτουν σταθερά όρια, τα παιδιά μεγαλώνουν έχοντας μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, σε αντίθεση με τα παιδιά στα οποία επιτρέπεται να συμπεριφέρονται όπως τους αρέσει. Τα παιδιά με καλή προσαρμογή έχουν τρυφερούς, περιποιητικούς και υποστηρικτικούς γονείς, οι οποίοι ασκούν έλεγχο με λογικό τρόπο και έχουν υψηλές προσδοκίες. Ο σταθερός έλεγχος που δεν περιορίζει τις ευκαιρίες για πειραματισμό και επιτρέπει την αυθόρμητη έκφραση σχετίζεται με την ανεξαρτησία του παιδιού.
Αμέσως μετά την αγάπη, το σπουδαιότερο δώρο του γονιού προς το παιδί είναι η αίσθηση της πειθαρχίας. Οι περισσότεροι γονείς παραδέχονται ότι είναι πολύ σημαντικό να θέτουν όρια, εντούτοις ένα από τα δυσκολότερα εγχειρήματά τους είναι να βάλουν σε πράξη αυτήν την παραδοχή και μάλιστα με τρόπο σταθερό και αποτελεσματικό. Όταν και οι δυο γονείς δουλεύουν όλη μέρα και λείπουν από το σπίτι, απεχθάνονται να εφαρμόζουν κανόνες πειθαρχίας τις λιγοστές ώρες που βρίσκονται με τα παιδιά τους. Όμως τότε είναι που πολλές φορές τα παιδιά θα δοκιμάσουν την προκλητική τους συμπεριφορά.
Πειθαρχία σημαίνει διδασκαλία, όχι τιμωρία. Χωρίς πειθαρχία, τα παιδιά, ήδη από το δεύτερο έτος, συμπεριφέρονται σαν να είναι κακομαθημένα. Η σταθερή πειθαρχία που αφορά σημαντικά ζητήματα δεν αποτελεί απειλή για την προσωπικότητα του παιδιού. Ίσα-ίσα, είναι μέρος της πορείας του προς την αυτογνωσία. Οι γονείς θα πρέπει να διδάξουν όρια στα παιδιά, χωρίς να επιδεινώνουν την κατάσταση. Για παράδειγμα, μερικά παιδιά ηλικίας 3 ως 6 ετών σε κάποιο ξέσπασμά τους πετούν ή σπάζουν αντικείμενα. Στο τέλος της ημέρας ή κάποια άλλη στιγμή που είναι πολύ κουρασμένο, το παιδί χάνει τον έλεγχό του. Κατ’αρχήν, δώστε του να καταλάβει ότι αυτό δεν πρέπει να το κάνει-ότι δε θα το αφήσετε να το κάνει όσο περνάει από το χέρι σας. Αγκαλιάστε το και καθήστε κοντά του ώσπου να είναι σε θέση να σας ακούσει. Τότε κουβεντιάστε το λόγο που πιστεύετε ότι θέλησε να το κάνει και δείξτε του ότι ξέρετε καλά πόσο άσχημα αισθάνεται για αυτή την καταστροφική και ανεξέλεγκτη συμπεριφορά του. Διαβεβαιώστε το ότι θα προσπαθήσετε να το βοηθήσετε προτού του ξανασυμβεί. Ρωτήστε το τι νομίζει ότι θα μπορούσε να το σταματήσει. Αν αυτό που προτείνει φέρνει αποτέλεσμα, επαινέστε το ζωηρά. Αυτό βοηθά ιδιαίτερα στην ανάκτηση του αυτοελέγχου.
Παρακάτω δίνονται ορισμένες κατευθυντήριες γραμμές σχετικά με την πειθαρχία:
Προσαρμόστε την πειθαρχία στο στάδιο ανάπτυξης του παιδιού. Αν πρόκειται για βρέφος ή νήπιο που μόλις άρχισε να στέκεται στα πόδια του, προσπαθήστε κατ’αρχήν να στρέψετε την προσοχή του σε μια άλλη δραστηριότητα. Αν αυτό δεν φέρει αποτέλεσμα –δυστυχώς δε φέρνει πάντα- ίσως χρειαστεί να το απομακρύνεται μόνοι σας. Για ένα παιδί πάνω από δύο ετών, η πειθαρχία πρέπει πάντα να περιλαμβάνει μια εξήγηση για τους λόγους που το οδήγησαν να ‘παρασυρθεί’ και να ενεργήσει κατ’αυτόν τον τρόπο. Δοκιμάστε να σκεφτείτε τι ώθησε το παιδί σε αυτή την συμπεριφορά και δώστε του την ευκαιρία να το καταλάβει μόνο του.
Η πειθαρχία πρέπει να ταιριάζει στο παιδί σας. Χρησιμοποιήστε όλα όσα ξέρετε γύρω από το χαρακτήρα και τις ευαισθησίες του παιδιού σας. Ένα ευαίσθητο παιδί μπορεί να συντριβεί με κάποιο είδος τιμωρίας, η οποία μπορεί, αντίθετα, να είναι ιδανική για ένα ζωηρό, υπερκινητικό παιδί.
Όταν το παιδί σας είναι μαζί με άλλα παιδιά, προσπαθήστε να μην ανακατεύεστε. Όταν επεμβαίνετε σε μια κατάσταση, τη μετατρέπετε από μια απλή συναναστροφή παιδιών σε μια περίπλοκη επικοινωνία, όπου τουλάχιστον οι μισές αντιδράσεις του παιδιού σας έχουν στόχο εσάς τους ίδιους.
Προσφέρετε στο παιδί πρότυπα συμπεριφοράς για μίμηση. Δοκιμάστε να το βοηθήσετε να ελέγξει τον εαυτό του ή να βρει τρόπους να αντιμετωπίσει μια κατάσταση, δίνοντάς του παραδείγματα. Συχνά ο τρόπος που το βοηθάτε να λύσει μια διαφορά είναι πολύ πιο διδακτικός από χίλιες λέξεις. Μια σταθερή, άμεση αλλά και γεμάτη αγάπη προσέγγιση είναι σίγουρα το καλύτερο πρότυπο μια μίμηση που μπορείτε να του προσφέρετε.
Κάνετε ένα time-out, μόνο όμως για λίγο. Αφού τελειώσει το ζήτημα, αγκαλιάστε το παιδί και εξηγήστε του γιατί ήταν αναγκαίο να γίνει αυτό.
Ζητήστε τη γνώμη του παιδιού για το τι θα μπορούσε να βοηθήσει την επόμενη φορά. Και δοκιμάστε το. Αν φέρει αποτέλεσμα, επαινέστε το παιδί σας.
Η σωματική τιμωρία έχει πολύ χειροπιαστά μειονεκτήματα. Θυμηθείτε τι σημαίνει για το παιδί να σας δει να χάνετε την ψυχραιμία σας και να αντιδράτε με τη χρήση σωματικής βίας.
Προσέξτε τα διφορούμενα μηνύματα. Καθώς του λέτε «Μη χτυπάς» ή «Μην το κάνεις αυτό», αν εσείς κατά βάθος δεν έχετε πειστεί, ίσως αυξήσετε την έλλειψη αυτοελέγχου στο παιδί σας.
Σταθείτε και εκτιμήστε και πάλι τις περιπτώσεις στις οποίες η πειθαρχία δεν έφερε αποτέλεσμα. Μήπως αντιδράτε πολύ σκληρά και επομένως αναποτελεσματικά; Μήπως το παιδί σας αντιδρά με τρόπο που υποδηλώνει ότι έχει άγχος ή ότι χρειάζεται περισσότερη στοργή;
Θυμηθείτε να ενισχύετε θετικά το παιδί σας όταν δεν σας ταλαιπωρεί: «Μπράβο το παιδί μου. Κοίταξε πόσο προσπάθησες να ελέγξεις τον εαυτό σου! Είμαι πολύ περήφανη για σένα!».
ένα θέμα που απασχολεί καθημερινά τους γονείς
Το ζήτημα της οριοθέτησης απασχολεί καθημερινά τους γονείς, και συνήθως αφορά όλες τις ηλικίες των παιδιών. Από την προσχολική, τη σχολική, μέχρι και την εφηβική ηλικία, τα κεντρικά σημεία της οριοθέτησης παραμένουν κοινά: τα παιδιά χρειάζεται να μάθουν να ακολουθούν κανόνες, να τηρούν όρια και να ελέγχουν τη συμπεριφορά τους, ώστε να συμβιώνουν ικανοποιητικά με το περιβάλλον τους και να προστατεύουν τον εαυτό τους.
Όλοι θα συμφωνούσαν λοιπόν ότι τα όρια είναι πολύ σημαντικά για την ομαλή ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών. Και φυσικά το επόμενο ερώτημα θα ήταν ποιες είναι οι κατάλληλες τεχνικές, ώστε οι γονείς να είναι σε θέση να οριοθετούν με επιτυχία τα παιδιά τους.
Πριν γίνει ωστόσο αναφορά σε συγκεκριμένες δεξιότητες, είναι κάποια θέματα που πρέπει να ληφθούν υπόψη. Όταν σε μια οικογένεια υπάρχουν σοβαρές δυσκολίες με τα όρια των παιδιών, καλό θα ήταν να σκεφτούμε πώς είναι οι σχέσεις των ανθρώπων μέσα στην οικογένεια αυτή. Αν για παράδειγμα οι γονείς έχουν κακή επικοινωνία με τα παιδιά, ή και μεταξύ τους, αν υπάρχει απόσταση και συμβαίνουν συχνά συγκρούσεις, τότε είναι πολύ πιθανό η οριοθέτηση να συναντά σοβαρές δυσκολίες. Στην περίπτωση αυτή προφανώς το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στο ότι οι γονείς δεν ξέρουν πώς να βάλουν όρια στα παιδιά τους, αλλά στο ότι η σχέση τους δεν ευνοεί την τήρηση των ορίων. Ο καλύτερος τρόπος για να εκφράσει ένα παιδί τη δυσαρέσκειά του με τους μεγάλους είναι να προσπαθεί συνεχώς να παραβιάζει τα όρια που του τίθενται.
Συχνά όμως οι δυσκολίες στην οριοθέτηση έχουν να κάνουν και με τον τρόπο που οι γονείς ορίζουν, διατυπώνουν και επικοινωνούν τα όρια στα παιδιά τους. Για την περίπτωση αυτή χρειάζεται να έχουμε υπόψη τα εξής σημεία:
• Τα όρια δεν είναι ίδια για όλους, είναι διαφορετικά για κάθε παιδί και για κάθε γονέα.
• Τα όρια πρέπει να συμβαδίζουν με την εξέλιξη του παιδιού και να προσαρμόζονται στα χαρακτηριστικά της ηλικίας του.
• Δώστε χρόνο και χώρο στην οριοθέτηση, μην κάνετε και άλλα πράγματα μαζί!
• Τα παιδιά δέχονται τα όρια μόνο όταν είναι σαφή και αναγνωρίσιμα.
• Κατά την οριοθέτηση είναι σημαντική η επαφή με το παιδί: χαμηλώστε ώστε να έρθετε στο ύψος του, κοιτάξτε το στα μάτια, αγγίξτε το ώστε να εισπράξει τη σοβαρότητα όσων λέτε.
• Τα όρια είναι για να ξεπερνιούνται! Μεγαλώνω σημαίνει ξεπερνάω τα όριά μου και πάω για άλλα!
• Μια μόνιμα αρνητική συμπεριφορά του παιδιού είναι πιθανό να μας δίνει "σήμα" ότι τα όρια που του έχουμε θέσει είναι πολύ στενά και ασφυκτικά.
• Απαραίτητη προϋπόθεση για να βάλουμε όρια στους άλλους είναι να βάλουμε καταρχήν όρια στον εαυτό μας.
• Είναι συνήθως πιο εύκολο να το καταλάβουμε όταν τα παιδιά παραβιάζουν τα δικά μας όρια, παρά όταν εμείς παραβιάζουμε τα όρια των παιδιών μας.
• Προσέξτε κατά την οριοθέτηση να συμφωνεί το περιεχόμενο όσων λέτε με την έκφραση και τη στάση του σώματός σας.
• Δεν είναι όλα τα θέματα το ίδιο σημαντικά: ξεχωρίστε ποια επιδέχονται διαπραγμάτευση και ποια όχι.
• Μιλήστε για τον εαυτό σας, τις προσωπικές σας δυσκολίες και τα συναισθήματα. Βοηθάει στο να θέσετε με ευκρίνεια τα δικά σας όρια και να αποφύγετε άγονες αντιπαραθέσεις με το παιδί.
• Θέστε τα όριά σας εξαρχής και μείνετε πιστοί σε αυτά. Αποφύγετε τη σωματική επαφή με το παιδί όταν η ένταση έχει ήδη κλιμακωθεί, είναι εύκολο να μετατραπεί σε χειροδικία.
• Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ, επιλέξτε μεθόδους άμεσης αποσυμπίεσης: ένα κάθετο όχι, η απομάκρυνση από το πεδίο μάχης, το χιούμορ, μπορεί να βοηθήσουν στο να δώσετε σε εσάς και στο παιδί σας λίγο αέρα. Επανέλθετε αργότερα και συζητήστε τι έγινε, καθώς και εναλλακτικούς τρόπους αντίδρασης.
Πιθανόν όλα τα παραπάνω να ακούγονται δύσκολα και περίπλοκα στην εφαρμογή τους. Καλό θα ήταν να μην ξεχνάτε ότι κάθε κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του. Εμπιστευτείτε το αισθητήριο και το ένστικτο που μόνο εσείς σα γονείς διαθέτετε σε σχέση με τα παιδιά σας. Μόνο με τη μέθοδο της δοκιμής και του λάθους μπορείτε να καταλήξετε στις καλύτερες μεθόδους.
ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ
Μαίρη Δήμου Γρηγορίου, Κλινικός Ψυχολόγος,
Τι σημαίνει «οριοθέτηση της συμπεριφοράς» του παιδιού;
Για την υγιή ψυχοσωματική ανάπτυξη του παιδιού μας, πέρα από την αγάπη και τη στοργή μας, χρειάζεται να θέσουμε κάποια όρια, κάποιους κανόνες στη συμπεριφορά του. Οι κανόνες αυτοί μπορεί να σχετίζονται με θέματα που σχετίζονται με τον ύπνο, τη διατροφή, τα παιχνίδια, τις εξόδους, το ντύσιμο, τη μελέτη, τις αγορές, την τηλεόραση, τις σχέσεις με τους άλλους, την αρνητική συμπεριφορά κ.λ.π.
Γιατί τα όρια είναι απαραίτητα;
Το παιδί χωρίς όρια νιώθει δυστυχισμένο, αποθαρρυμένο, ανασφαλές και συχνά εκδηλώνει προβλήματα στη συμπεριφορά του. Η συνέπεια και η σταθερότητα στην εφαρμογή των κανόνων αυτών, αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για την ολοκληρωμένη και υγιή ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού, καθώς και την ομαλή λειτουργία ολόκληρου του οικογενειακού συστήματος.
Σε ποια ηλικία αρχίζει η οριοθέτηση της συμπεριφοράς του παιδιού;
Όσο πιο νωρίς, τόσο το καλύτερο! Αν από τη νηπιακή ηλικία το παιδί μας μάθει να ελέγχει τη συμπεριφορά του, να δέχεται κανόνες, να εκφράζει με υγιή τρόπο τα συναισθήματα του και να γίνεται υπεύθυνο, τότε μεγαλώνοντας θα μπορέσει να αποφύγει κινδύνους, να αναπτύξει το δυναμικό του και να είναι ευτυχισμένο.
Με άλλα λόγια, το παιδί που μεγαλώνει σε ένα σταθερό περιβάλλον, με ξεκάθαρα και σαφή όρια στη συμπεριφορά του έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να έχει καλή σχολική επίδοση, αλλά και καλές κοινωνικές δεξιότητες, να μπορεί να είναι υπεύθυνο και να επιλύει προβλήματα, να μπορεί να διεκδικεί τα δικαιώματα του και να προστατεύει τον εαυτό του, να μπορεί να ξέρει τι νιώθει και τι θέλει και να μπορεί να το εκφράσει και πάνω από όλα έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να είναι χαρούμενο και ικανοποιημένο
Πώς θέτουμε όρια στο παιδί μας;
Πριν επιχειρήσουμε να θέσουμε όρια στη συμπεριφορά του παιδιού μας χρειάζεται να υιοθετήσουμε ένα νέο ολοκληρωμένο σύστημα διαπαιδαγώγησης του παιδιού μας:
-μια νέα γονική στάση
-ένα νέο τρόπο επικοινωνίας
-ένα νέο τρόπο αντιμετώπισης της αρνητικής συμπεριφοράς
Ποια γονική στάση θεωρείται κατάλληλη;
Μια υπεύθυνη στάση από τον γονιό χαρακτηρίζεται από:
αποδοχή (αντί της ψυχολογικής απόρριψης του παιδιού μας)
συνέπεια (αντί της ασυνέπειας των λόγων και των πράξεων στη συμπεριφορά του γονιού)
όρια συμπεριφοράς (αντί της υποχωρητικότητας ή της αυταρχικότητας του γονιού)
συναισθηματική αγωγή (αντί της υπερπροστασίας ή της αδιαφορίας του γονιού)
Πώς θα επικοινωνήσουμε αποτελεσματικά με το παιδί μας;
Εκπέμπουμε ξεκάθαρο μήνυμα: Προσπαθούμε να υπάρχει συμφωνία ανάμεσα στα λόγια μας και στη γλώσσα του σώματος μας (ύφος, τόνος, βλέμμα…)
Αρχή του «Εδώ και Τώρα»: η επικοινωνία πρέπει να είναι παρούσα και συγκεκριμένη, χωρίς αναφορές στο παρελθόν («…και την περασμένη φορά τα ίδια έκανες!»), χωρίς προφητείες για το μέλλον («…ποτέ δεν θα αλλάξεις!») και χωρίς γενικεύσεις (πάντα, ποτέ, όλοι, κανένας…)
Θετικός τρόπος έκφρασης μηνύματος («Συγκεντρώσου!» και όχι «Μην είσαι αφηρημένος!»
Ανοιχτές ερωτήσεις και απαντήσεις (τι, πώς…)
Αποφυγή των αρνητικών ρόλων: δε διατάζουμε, δεν ηθικολογούμε, δεν «τα ξέρουμε όλα», δεν παρακαλούμε, δεν αλλάζουμε θέμα, δε δωροδοκούμε…
Αντανακλαστική Ακοή («Καθρέφτισμα»): Πριν βιαστούμε να κρίνουμε, να συμβουλέψουμε, να τιμωρήσουμε το παιδί μας, ας μπούμε πρώτα στον κόσμο του και ας του παρέχουμε ένα είδος καθρέφτη, στον οποίο μπορεί να δει τον εαυτό του.
Τι είναι το «Καθρέφτισμα»;
· Προσπαθούμε να κατανοήσουμε αυτά που λέει, αυτά που νιώθει και αυτά που θέλει να πει το παιδί μας και ύστερα να του πούμε με ενσυναίσθηση αυτό που καταλάβαμε, χωρίς κριτική ή συμβουλές, χωρίς να παίρνουμε θέση και χωρίς να σερβίρουμε έτοιμες λύσεις.
Γιατί ο τρόπος επικοινωνίας μας με το παιδί σχετίζεται με τη συμπεριφορά του;
· Επειδή η επικοινωνία απευθύνεται πρώτα απ’ όλα στην αυτοεκτίμηση του παιδιού και στόχο πρέπει να έχει να την ανεβάζει και όχι να την μειώνει. Ας μη ξεχνάμε πως πίσω από κάθε παιδί με αρνητική συμπεριφορά κρύβεται ένα παιδί με ευάλωτη αυτοεκτίμηση.
Τι είναι η αυτοεκτίμηση;
· Αυτό που σκέφτεται και νιώθει το παιδί για τον εαυτό του, ο τρόπος που συμπεριφέρεται στον εαυτό του ορίζουν αυτό που ονομάζουμε αυτοεκτίμηση. Η αυτοεκτίμησή μας καθορίζει και τον τρόπο αντίληψης και αντιμετώπισης των άλλων ανθρώπων γύρω μας.
Προηγουμένως αναφέρθηκε η ανάγκη άσκησης συναισθηματικής αγωγής από το γονιό. Τι ακριβώς είναι αυτό;
· Σε βασικές γραμμές, ο γονιός που ασκεί συναισθηματική αγωγή αποδέχεται όλα τα συναισθήματα του παιδιού του αλλά όχι όλες τις συμπεριφορές, θέτει όρια στην αρνητική συμπεριφορά του παιδιού και το μαθαίνει πώς να χειρίζεται τα συναισθήματά του και να λύνει συγκρούσεις και προβλήματα.
Μπορούμε να ασκούμε συναισθηματική αγωγή και ταυτόχρονα να χρησιμοποιούμε την τιμωρία;
· Αντί της τιμωρίας, προτείνεται μια άλλη μέθοδος, που αναπτύσσει την υπευθυνότητα στο παιδί και το καθιστά υπεύθυνο για τη συμπεριφορά του, χωρίς να μειώνει την αυτοεκτίμηση του. Η μέθοδος αυτή, που είναι και η κύρια μέθοδος οριοθέτησης και αντιμετώπισης της αρνητικής συμπεριφοράς του παιδιού, ονομάζεται «Λογικές Συνέπειες».
Τι είναι η μέθοδος «Λογικές Συνέπειες»;
Σε ένα θετικό, συναισθηματικό κλίμα, δίνουμε στο παιδί επιλογές για να αποφασίσει, προειδοποιώντας το για τις λογικές συνέπειες που θα ακολουθήσουν, και το αφήνουμε να υποστεί τις συνέπειες της επιλογής του για τη συγκεκριμένη μέρα. Την επόμενη φορά, το παιδί έχει τη δυνατότητα να ξαναποφασίσει… Το παιδί μαθαίνει να γίνεται υπεύθυνο, αφού μαθαίνει να επιλέγει και να δέχεται τη σχέση πράξης και συνέπειας. Η μέθοδος αυτή προϋποθέτει λιγότερα λόγια και περισσότερες πράξεις, θετική πρόθεση και όχι εκδικητικότητα, συνέπεια και σταθερότητα. Οι συνέπειες θα πρέπει να σχετίζονται λογικά με τις πράξεις του παιδιού και κατά την εφαρμογή τους θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε και τη μέθοδο του καθρεφτίσματος που αναφέραμε πιο πάνω. Για παράδειγμα:
«Μπορείς να έρθεις μέχρι τις 4.00 στο σπίτι, ή μπορείς να αργήσεις…εσύ αποφασίζεις! Αν έρθεις στην ώρα σου, θα μπορείς και αύριο να βγεις να παίξεις με τους φίλους σου. Αν αργήσεις, σημαίνει ότι διαλέγεις να μην παίξεις αύριο με τους φίλους σου…» Αν το παιδί επιλέξει να αργήσει, το αφήνουμε να υποστεί τις συνέπειες της επιλογής του την επομένη:
«Ξέρω ότι θέλεις να πας να παίξεις… Καταλαβαίνω ότι είσαι θυμωμένος μαζί μου, αλλά εσύ το διάλεξες αυτό… Αύριο θα έχεις τη ευκαιρία να ξαναεπιλέξεις…»
Τι άλλο πρέπει να γνωρίζουμε για τη οριοθέτηση της συμπεριφοράς του παιδιού μας;
Στη θέσπιση ορίων στο παιδί, αναγνωρίζουμε το συναίσθημα πίσω από την αρνητική του συμπεριφορά, βοηθούμε το παιδί να το κατονομάσει και εξηγούμε γιατί ορισμένες συμπεριφορές είναι ανάρμοστες. Στη συνέχεια το καθοδηγούμε, ώστε να βρει πιο κατάλληλους τρόπους να χειριστεί τα συναισθήματά του και να ελέγξει τη συμπεριφορά του.
Πού εφαρμόζεται η μέθοδος αυτή;
Σχεδόν παντού! Στη συμπεριφορά του παιδιού στην υπεραγορά ή σε μια επίσκεψη, στις άσχημες λέξεις ή στην επιθετικότητα, στις ιδιοτροπίες και τα πείσματα κ.λ.π. Σίγουρα δε θα εφαρμοστεί σε περιπτώσεις όπου υπάρχουν άλλα σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα στο παιδί, όπως π.χ. φοβίες ή άλλες καταστάσεις εκτός του ελέγχου του παιδιού. Σε αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει να ζητηθεί η βοήθεια του Ειδικού για την αντιμετώπισή τους.
Υπάρχει κάποια «μαγική συνταγή» διαπαιδαγώγησης;
Θα πρέπει να θυμόμαστε πως το παιδί μαθαίνει από αυτό που κάνουμε και όχι από αυτό που τού λέμε. Το προσωπικό μας παράδειγμα αποτελεί «μοντέλο» προς μίμηση για το παιδί. Για παράδειγμα, τι κάνουμε εμείς οι γονείς όταν είμαστε θυμωμένοι, αγχωμένοι, απογοητευμένοι, όταν δε γίνεται το δικό μας κ.λ.π., κ.λ.π.
Καλή αυτοκριτική και καλή εξάσκηση! Τέλειοι γονείς δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και τέλεια παιδιά…
ΤΑ ΟΡΙΑ ΣΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
Σκοπός αυτού του φυλλαδίου είναι να συμβουλεύσει τους γονείς που πιθανόν αντιμετωπίζουν προβλήματα πειθαρχίας των παιδιών τους προτείνοντας πρακτικές μεθόδους και βοηθώντας τους να μην είναι ούτε πολύ ανεκτικοί ούτε πολύ περιοριστικοί και αυστηροί.
Η οριοθέτηση της συμπεριφοράς είναι αυτό που βοηθά το παιδί να κατανοήσει τους κανόνες και τις προσδοκίες των γονέων του. Τα όρια που τίθενται στη συμπεριφορά καθορίζουν επίσης την ισορροπία της δύναμης και της εξουσίας στις οικογενειακές σχέσεις και συνιστούν ένα ουσιώδες στοιχείο στην ανατροφή των παιδιών.
Πολλές μελέτες αναφέρουν ότι όταν οι γονείς θέτουν σταθερά όρια, τα παιδιά μεγαλώνουν έχοντας μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, σε αντίθεση με τα παιδιά στα οποία επιτρέπεται να συμπεριφέρονται όπως τους αρέσει. Τα παιδιά με καλή προσαρμογή έχουν τρυφερούς, περιποιητικούς και υποστηρικτικούς γονείς, οι οποίοι ασκούν έλεγχο με λογικό τρόπο και έχουν υψηλές προσδοκίες. Ο σταθερός έλεγχος που δεν περιορίζει τις ευκαιρίες για πειραματισμό και επιτρέπει την αυθόρμητη έκφραση σχετίζεται με την ανεξαρτησία του παιδιού.
Αμέσως μετά την αγάπη, το σπουδαιότερο δώρο του γονιού προς το παιδί είναι η αίσθηση της πειθαρχίας. Οι περισσότεροι γονείς παραδέχονται ότι είναι πολύ σημαντικό να θέτουν όρια, εντούτοις ένα από τα δυσκολότερα εγχειρήματά τους είναι να βάλουν σε πράξη αυτήν την παραδοχή και μάλιστα με τρόπο σταθερό και αποτελεσματικό. Όταν και οι δυο γονείς δουλεύουν όλη μέρα και λείπουν από το σπίτι, απεχθάνονται να εφαρμόζουν κανόνες πειθαρχίας τις λιγοστές ώρες που βρίσκονται με τα παιδιά τους. Όμως τότε είναι που πολλές φορές τα παιδιά θα δοκιμάσουν την προκλητική τους συμπεριφορά.
Πειθαρχία σημαίνει διδασκαλία, όχι τιμωρία. Χωρίς πειθαρχία, τα παιδιά, ήδη από το δεύτερο έτος, συμπεριφέρονται σαν να είναι κακομαθημένα. Η σταθερή πειθαρχία που αφορά σημαντικά ζητήματα δεν αποτελεί απειλή για την προσωπικότητα του παιδιού. Ίσα-ίσα, είναι μέρος της πορείας του προς την αυτογνωσία. Οι γονείς θα πρέπει να διδάξουν όρια στα παιδιά, χωρίς να επιδεινώνουν την κατάσταση. Για παράδειγμα, μερικά παιδιά ηλικίας 3 ως 6 ετών σε κάποιο ξέσπασμά τους πετούν ή σπάζουν αντικείμενα. Στο τέλος της ημέρας ή κάποια άλλη στιγμή που είναι πολύ κουρασμένο, το παιδί χάνει τον έλεγχό του. Κατ’αρχήν, δώστε του να καταλάβει ότι αυτό δεν πρέπει να το κάνει-ότι δε θα το αφήσετε να το κάνει όσο περνάει από το χέρι σας. Αγκαλιάστε το και καθήστε κοντά του ώσπου να είναι σε θέση να σας ακούσει. Τότε κουβεντιάστε το λόγο που πιστεύετε ότι θέλησε να το κάνει και δείξτε του ότι ξέρετε καλά πόσο άσχημα αισθάνεται για αυτή την καταστροφική και ανεξέλεγκτη συμπεριφορά του. Διαβεβαιώστε το ότι θα προσπαθήσετε να το βοηθήσετε προτού του ξανασυμβεί. Ρωτήστε το τι νομίζει ότι θα μπορούσε να το σταματήσει. Αν αυτό που προτείνει φέρνει αποτέλεσμα, επαινέστε το ζωηρά. Αυτό βοηθά ιδιαίτερα στην ανάκτηση του αυτοελέγχου.
Παρακάτω δίνονται ορισμένες κατευθυντήριες γραμμές σχετικά με την πειθαρχία:
Προσαρμόστε την πειθαρχία στο στάδιο ανάπτυξης του παιδιού. Αν πρόκειται για βρέφος ή νήπιο που μόλις άρχισε να στέκεται στα πόδια του, προσπαθήστε κατ’αρχήν να στρέψετε την προσοχή του σε μια άλλη δραστηριότητα. Αν αυτό δεν φέρει αποτέλεσμα –δυστυχώς δε φέρνει πάντα- ίσως χρειαστεί να το απομακρύνεται μόνοι σας. Για ένα παιδί πάνω από δύο ετών, η πειθαρχία πρέπει πάντα να περιλαμβάνει μια εξήγηση για τους λόγους που το οδήγησαν να ‘παρασυρθεί’ και να ενεργήσει κατ’αυτόν τον τρόπο. Δοκιμάστε να σκεφτείτε τι ώθησε το παιδί σε αυτή την συμπεριφορά και δώστε του την ευκαιρία να το καταλάβει μόνο του.
Η πειθαρχία πρέπει να ταιριάζει στο παιδί σας. Χρησιμοποιήστε όλα όσα ξέρετε γύρω από το χαρακτήρα και τις ευαισθησίες του παιδιού σας. Ένα ευαίσθητο παιδί μπορεί να συντριβεί με κάποιο είδος τιμωρίας, η οποία μπορεί, αντίθετα, να είναι ιδανική για ένα ζωηρό, υπερκινητικό παιδί.
Όταν το παιδί σας είναι μαζί με άλλα παιδιά, προσπαθήστε να μην ανακατεύεστε. Όταν επεμβαίνετε σε μια κατάσταση, τη μετατρέπετε από μια απλή συναναστροφή παιδιών σε μια περίπλοκη επικοινωνία, όπου τουλάχιστον οι μισές αντιδράσεις του παιδιού σας έχουν στόχο εσάς τους ίδιους.
Προσφέρετε στο παιδί πρότυπα συμπεριφοράς για μίμηση. Δοκιμάστε να το βοηθήσετε να ελέγξει τον εαυτό του ή να βρει τρόπους να αντιμετωπίσει μια κατάσταση, δίνοντάς του παραδείγματα. Συχνά ο τρόπος που το βοηθάτε να λύσει μια διαφορά είναι πολύ πιο διδακτικός από χίλιες λέξεις. Μια σταθερή, άμεση αλλά και γεμάτη αγάπη προσέγγιση είναι σίγουρα το καλύτερο πρότυπο μια μίμηση που μπορείτε να του προσφέρετε.
Κάνετε ένα time-out, μόνο όμως για λίγο. Αφού τελειώσει το ζήτημα, αγκαλιάστε το παιδί και εξηγήστε του γιατί ήταν αναγκαίο να γίνει αυτό.
Ζητήστε τη γνώμη του παιδιού για το τι θα μπορούσε να βοηθήσει την επόμενη φορά. Και δοκιμάστε το. Αν φέρει αποτέλεσμα, επαινέστε το παιδί σας.
Η σωματική τιμωρία έχει πολύ χειροπιαστά μειονεκτήματα. Θυμηθείτε τι σημαίνει για το παιδί να σας δει να χάνετε την ψυχραιμία σας και να αντιδράτε με τη χρήση σωματικής βίας.
Προσέξτε τα διφορούμενα μηνύματα. Καθώς του λέτε «Μη χτυπάς» ή «Μην το κάνεις αυτό», αν εσείς κατά βάθος δεν έχετε πειστεί, ίσως αυξήσετε την έλλειψη αυτοελέγχου στο παιδί σας.
Σταθείτε και εκτιμήστε και πάλι τις περιπτώσεις στις οποίες η πειθαρχία δεν έφερε αποτέλεσμα. Μήπως αντιδράτε πολύ σκληρά και επομένως αναποτελεσματικά; Μήπως το παιδί σας αντιδρά με τρόπο που υποδηλώνει ότι έχει άγχος ή ότι χρειάζεται περισσότερη στοργή;
Θυμηθείτε να ενισχύετε θετικά το παιδί σας όταν δεν σας ταλαιπωρεί: «Μπράβο το παιδί μου. Κοίταξε πόσο προσπάθησες να ελέγξεις τον εαυτό σου! Είμαι πολύ περήφανη για σένα!».
